Vrouw wat ben je mooi, wat ben je uniek. Je inspireert mij tot het maken van sieraden waarmee je je wilt uitdrukken, je bent zoveel emoties en versies in 1 persoon. Elke ochtend besluit je opnieuw; wie ben ik vandaag? En welke kleren en sieraden wil ik daarom vandaag dragen. Ik krijg wel eens de vraag waarom maak je zo weinig mannensieraden? Ik denk dat het komt omdat de gevoelsleven van ons vrouwen zo rijk zijn dat ik er niet op uitgekeken raak.
Net als in het liedje van Meredith Brooks, die de vrouw, in mijn ogen, mooi omschrijft, al zijn dit denk ik niet eens alle "personages" in een vrouw:
I'm a bitch
I'm a lover
I'm a child
I'm a mother
I'm a sinner
I'm a saint
I do not feel ashamed
I'm your hell
I'm your dream
I'm nothing in between
You know you wouldn't want it any other way
Ik ben vroeger altijd een beetje bang geweest voor de vrouw, ja ik ben er zelf ook eentje maar toch jemig wat zijn vrouwen complex door al die personages die vanbinnen soms vechten om gezien te worden. Ik raak regelmatig in de war van mijn eigen personages (zoals ik ze noem). Maar juist uit al die “personages” haal ik inspiratie, de ene keer voor een opvallende stoere ring, en de andere keer weer voor een frêle ringetje of kwetsbare kleine oorbelletjes.
En dat vechten van die emoties vanbinnen, dat heb ik altijd kunnen zien, gevoelig als ik ben voor elke kleine verandering in emotie bij iemand anders. Dat maakt het vroeger soms lastig, want als je iets ziet ben je er dan altijd debet aan? Ik voelde mij als kind vaak schuldig als de buien van mensen in mijn leven ineens omsloegen van zonnige lucht in regen. Of als er iets broeide in die ogen zonder dat het uitgesproken werd. Dat daar dan een trein van meerdere oorzaken achter zat tja, dat begon ik later te begrijpen, toen ik zelf in de puberteit kwam.
Het zorgde ervoor dat ik ging observeren. Ik kwam er ook snel achter dat niet iedereen er op zit te wachten dat je ziet dat het niet ok gaat ook al zeggen ze van wel. We antwoorden liever dat het goed gaat. Zonde want juist in die rijke emoties ligt de kracht van vrouwen onderling, niet in het ogenschijnlijke perfecte leven voor de buitenwereld.
Boosheid, gekwetst, bezorgd, onzeker en al deze verschillende emoties kunnen elkaar opvolgen in een paar seconden. Ik begrijp helemaal waarom mannen ons soms verrast kunnen aankijken in totale onbegrip, ze waren je al kwijt bij de eerste verandering.
Maar dit betekend niet dat het niet ok is, dit maakt je mens, dit maakt je jou. Geef alle personages de ruimte, laat je niet wijs maken dat sommige personages niet netjes zijn. Je hebt ze nodig, allemaal. Wie komt er om de hoek kijken als iemand je geliefden kwetst..de bitch of eigenlijk degene die het kaas niet van haar brood laat eten (ja ok ze komt ook voorbij als je honger hebt maar laten we dat op overleven gooien ;) . Wie laat je stampen in een plas (child), of helpt iemand opstaan die is gevallen (saint)?
Veel vrouwen zijn perfectionist en vergeten vaak het kind te zijn, om gewoon iets te maken of te doen omdat het leuk is zonder doel en zonder maatstaf. Dat perfectionisme hebben we geleerd van onze moeders en zij weer van hun moeders, als vrouw moest je nuttig zijn en netjes en behulpzaam (hello burnout) Laat dat ook gelijk mijn bottleneck zijn want als goudsmid vraag ik mijzelf soms af, is mijn vak nuttig, voegt het iets toe aan de wereld? Maar dan, als ik denk aan al die emoties die mensen aan hun sieraden koppelen, of als ik een sieraad mag maken wat hun herinnerd aan een dierbare en ze deze als talismannen en herinneringen bij zich dragen, dan denk ik weer; ja, mijn werk is nuttig.
Dus wees jezelf, er is er maar 1 in de wereld zoals jij.